Ben bu affetme mevzusuna gıcık oluyorum. Eller kalbin önüne getiriliyor ve hoppp “affettim.” Yok öyle bir şey arkadaşım. “Affet yükünü at” çalışmaları bana hep içi boş geldi. İçi boş çünkü ne hissettiğini görmeden, sindirmeden affedemezsin. Affetmek “veda” etmek demek; içindeki öfkeye, hırsa, kırgınlığa ve acıya…
Affetmeye ihtiyacın varsa, bir acı var orada demek ki, önce o acı ile bir tanış, canının yandığını kabul et. Sempatik sinir sistemin “savaş” diyor “yaşamak için kır geç”, “bir suçlu bul ver cezasını” ayakta kalmak için buna ihtiyacın var. Dur bir bak – kendine- canın acıdığında çıkan gölgelerinle yüzleş. Sürünen, dimdik ayaktayım diye direnen yanlarını gör, sonra gel “vefa”ya canını acıttıysa sen sevdin, beklentiye girdin demektir. Neler öğretti sana bu süreç, sürünmenle, öfkenle, hırsınla nerelere geldin. Bu süreç uzun, öyle beş dakika meditasyonla olmuyor, vazgeçme devam et, yol uzun. Geleni çekiştirmeden gör, bu süreçte düşmelerine de izin ver. Kedinle tanışacağın değerli bir süreç bu, üstünü örtme duygunun. Kendini ya da onu suçlama, sadece izle süreci. Bu olanın sana kattığı önemli, polyannacılık oyna demiyorum, olanı gör diyorum sakın burada yanlış anlama.
Affetmek demek ona “sen haklıydın” demek değil, sen suçluydun ben haklıydım demek de değil. Seninle aramızda olana veda ediyorum, olasılıklar ve yargılar yumağından kendimi dışarıya çıkarıyorum, evet yaptığını onaylamıyorum ama olanı kabul ediyorum. Aramızda olan bu, değiştiremediğime göre üzerine olasılık senaryoları yazmak gereksiz işte şimdi bu senaryoları sırtımda taşımak yerine “vefa ile bana kattıklarına teşekkür ederim” demek.
Affetmek karşındaki ile ilgili bir şey değil seninle ilgili, sende olanı görmenle ilgili. Gördükçe için hafifleyecek o kalp çarpmaları, öfkelenme halleri geçecek nötr olma hali öyle keyifli ki, yaşanana bir gülümseme teşekkür hali geldiğinde kendinle hemhal olduğunu görmek gerçekten harika bir his. Tabi ki bu aylarını alacak, pat diye olmayacak. İçindeki sabır ve sükun ile arkadaş ol gerisi gelir.
Yeşim Atik